آکوستیک های فای

Hi-Fi به چه صورت کار می‌کند ؟

در کل، Hi-Fi از مجموعه کامپونت‌ هایی تشکیل شده که عبارت هستند از:

• • منبع یا همان پخش کننده مانند یک CD Player و یا یک وسیله دیگر مثلا دیسک خوان
• • بخش تقویت سیگنال که از دو قسمت Pre Amplifier و Power Amplifier تشکیل میشود.
• • بلندگو
• • سیم‌های متصل کننده

منابع درکل به دو بخش تقسیم میشوند. دسته اول، دیجیتال (مانند CD، DVD، Flash و ….) و دسته دوم هم آنالوگ (مانند نوار های مغناطیسی، گرامافون و Turntable) اسم گرفتند. وظیفه این بخش، خواندن اطلاعات از روی دیسک‌های صوتی و نوارهای مغناطیسی و تبدیل اون‌ ها به سیگنال‌های آنالوگ می باشد. همینطور تکنولوژی‌های متفاوتی برای این کار وجود دارند که وظیفه آن ها، مطمئن شدن از تبدیل شدن صحیح بیت ها می باشد، به طوری که صداها تغییر نکنن و هر کدام فرکانس تعیین شده‌ای دارا باشند. صدای خروجی از منابع دیجیتال (به اصطلاح مهندسان صدا)، ترانزیستوری، خشک و سرد و بی روح بوده و اما سورس‌ های آنالوگ لامپی گرم و زنده است که باعث میشه تا در دراز مدت، صداها گوش را آزار ندهند.

هدف استفاده از تکنولوژی hifi چیست؟

بسیاری از صدا برداران و آهنگسازان، اعتقاد دارند که تنظیم صدا برای رسیدن به بهترین حالت ممکن، میتواند حالت های مختلف داشته باشد. افراد سلیقه های شنیداری متفاوتی دارد و صدابردار باید سعی کند با تنظیمی استاندارد و تیون کردن مناسب صوت، بهترین خروجی رو داشته باشد. بسیاری از افراد در این فکر هستند که هر چقدر سیستمی که استفاده میکنند گران قیمت تر باشد، حتما کیفیت بالاتری از صدا رو پخش میکند.

اما در حقیقت یک Audiophile واقعی، بیشتر به جزئیات صدا و نحوه خروج سیگنال های صوتی اهمیت میدهد تا به قدرت آن. کسانی که بصورت حرفه ای موزیک گوش می دهند، خیلی دنبال سروصدا کردن و شنیدن موسیقی در ولوم های بالا نیستن و از موسیقی در ولوم های متوسط و پایین لذت میبرند. برای این که موضوع صداهای خروجی رو بهتر درک کنید نگاهی به تفاوت های ضبط در استدیو و ضبط در سایر مکان ها (به خصوص فضاهای باز) می پردازیم.

تجربه ثابت کرده صدا برداری در محیط های باز یا حتی سالن های کنسرت، به مراتب سخت تر از ضبط کردن صدا در استدیوهای صدا برداریه. دلیل این امر، آکوستیک بودن فضای استدیوها و همچنین کم بودن نویز وسایل پخش موسیقی و صداهای اضافی می باشد. یکی از بزرگ ترین چالش های صدا برداری در سالن های ارکستر، اضافه کردن جو سالن به صدای ضبط شده است.

از آنجا که نویز میتواند تاثیر صدای اصلی رو کم کند، صدا بردار باید تلاش کند تا همه صداها رو ( هم صدای سالن و هم صدای آلات موسیقی) با فرکانس مناسب تیون کند تا با در کنار هم قرار گرفتن سیگنال ها، هم پوشانی و محو شدگی صدا ایجاد نشود. در اینجاست که میتوان با استفاده از hifi ، تفکیک صداها رو طوری تنظیم کرد تا همه اون ها به صورت جداگانه و با کیفیت بالا قابل شنیدن باشند. در ضبط استدیویی، تمام صداها و نحوه خروج اون ها توسط فرد اپراتوری که میز صدا رو کنترل میکند قابل تغییر هست. از آنجا که محیط استدیو کاملا آکوستیک می باشد و صداهای خارجی نمیتوانند اثری بر روی خروجی صدا داشته باشند، پس شنونده میتواند همان کیفیتی صدایی رو که در استدیو پخش میشود، در خروجی ۳۲۰ یا ۱۲۸ آهنگ منتشر شده بشنود.

تفاوت سیستم‌های Hi-Fi و مانیتورینگ

در سیستم‌های Hi-Fi اگر در حجم پخش صدا در بعضی از فرکانس‌ها اغراق بشه مشکلی پیش نمیاد. به طور مثال یک هدفون ممکنه بیس رو بیش از اندازه واقعی که در موزیک تنظیم شده، پخش کند. چرا که کاربری این سیستم‌ها به گونه ای طراحی شده که به منظور رسیدن به صدایی دلنشین، تمامی صداها در فرکانس‌های مختلف تغییر حجم پیدا میکنه. در سیستم‌های مانیتورینگ انجام چنین کاری از لحاظ حرفه‌ای، غلط هست و صدا باید دقیقا با کمترین تفاوت نسبت به صدای اصلی پخش شده و هیچ گونه تغییری در حجم اون (در فرکانس‌های مختلف) ایجاد نشود.