سازهای زهی

در برخی سازهای شستی دار (دارای صفحه کلید) مانند هارپسی کورد، موزیسین از طریق یک کلید به سیم ضربه می زند.

نوازنده ساز همچنین می تواند با آرشه به سیم ضربه بزند و باعث لرزش آنها و ایجاد صدا شود. از جمله این سازها می توان به ویولن، ویولا، سلو و .. اشاره کرد.

از سازهای زهی زخمه ای ایرانی می توان به تار، سه تار، بربط، چنگ، تنبور و ... اشاره کرد.

کمانچه، قیچک، کمانچه آلتو و از این قبلی نیز جزء سازهای زهی کمانه ای ایرانی به شمار می روند.

سازهای زهی زخمه ای در موسیقی غرب، چنگ، گیتار و از این دست هستند. از سازهای زهی کمانه ای نیز می‌توان به ویلن، ویلولا، کنترباس اشاره کرد.

سازهای زهی را می توان با انگشتان نیز گرفت، این تکنیک به نام «پیتزیکاتو» مشهور است. تکنیک های متنوعی برای نت های صدا روی گیتار برقی استفاده می شود، از جمله گرفتن با ناخن ها یا مضراب، نواختن و حتی ضربه زدن و استفاده از یک آمپلی فایر گیتار برای تولید صدای پایدار و بلندتر. بعضی از انواع سازهای زهی به طور کلی با مضراب نواخته می شوند، مانند هارپ و باس برقی. در طبقه بندی سازهای موسیقی، سازهای زهی، کوردوفون نامیده می شوند. نمونه های دیگر شامل سه تار، رباب، بانجو، ماندولین و از این قبیل است.

در اکثر سازهای زهی، ارتعاشات به بدنه ساز منتقل می شود که اغلب به نوعی ناحیه توخالی یا محصوری را در بر می گیرد. بدنه ساز نیز به همراه هوای داخل آن دچار ارتعاش می شود. لرزش بدنه ساز و محفظه توخالی یا محصور باعث می شود لرزش و صدای این سیم از طرف نوازنده و مخاطب بیشتر شنیده شود. بدنه اکثر سازهای زهی توخالی است. با این حال، برخی از آنها مانند گیتار برقی و سایر ابزارهایی که به آمپلی فایر الکترونیکی متکی هستند - ممکن است از جنس چوب توپر باشند.